Meebewegen is niet altijd mijn sterkste kant geweest. Vaak kon ik me beter vastgrijpen aan wat niet constructief werkte en niet liefdevol was, dan wat baadde in het licht en een ware zegening in liefde zou zijn. Waarom vandaag dan wel meer vertrouwen en een betere acceptie kunnen opbrengen voor alledaagse situaties? Het heeft voor mij met adequater kunnen toestaan van het licht te maken. Licht zegent en de zegening maakt mijn wereld open en vrij.
Licht is bevrijdend, maar helaas bij mij vaak voor korte duur. Want al snel komt mijn oude programmering met zijn ‘urgente’ verhalen er doorheen. Dan introduceert het in mijn prille gemoedsrust alsnog vleugjes angst, altijd net voldoende om het totale geniet-aspect te degraderen. Dan toont de wereld om me heen als ‘boring’, weet ik eigenlijk niet meer wat ‘leuk’ is, en laat ik wat ‘liefdevol’ is ongebruikt staan.
Om een beetje meer licht te kunnen toestaan in mijn leven ben ik boeken gaan lezen, veel boeken. Inmiddels puilt mijn boekenkast uit met goddelijke wijsheden vanuit alle verlichte hoeken en duistere gaten van het universum. Menig boek is al na 20 pagina’s dichtgeklapt om verder ongelezen in de boekenkast te verdwijnen. Wel goed genoeg om te pronken met hun mooie kleurige omslagen en inspirerende titels. Gelukkig bevestigen de uitzonderingen de regel en deze worden dan voor langere tijd het boek onder mijn hoofdkussen.
Go with the Flow en een lock-down is voor mij een wonderlijke combinatie. Steeds heb ik het gevoel dat mijn autonome geest sterk genoeg is om voorbij alle nieuwe opgelegde regels en beperkingen fier overeind te blijven. Maar ik moet na een paar maanden echt een tandje bijzetten om de gewiekste politieke items en journaalbeelden met het woord Corona en virus adequaat te weerstaan. Ik ben niet ongevoelig voor het venijnige weven van angst en onlicht via deze woorden en beelden.
Ongemerkt word ik geïrriteerd en opstandig. Wonderwel gaat op datzelfde moment ook een lampje branden dat ik mijn gezonde frequentie aan het verlagen ben. Deze eenvoudige bewustwording dat mijn trilling omlaaggaat, is voor mij voldoende om gelijk meer licht te gaan generen. Het is een soort ‘wake up call’ om een al bestaande hogere en krachtigere lichtfrequentie toe te staan. De kunst is om dit moment van meer verlichting niet ter discussie te stellen, noch afvragen of ik dit me fantasievol inbeeld. Tikkend op mijn hartchakra wordt de waarheid bevestigd door een innerlijk rustgevend vredig gevoel.
Het zou uiteindelijk toch niet waar zijn? Dat het goddelijk universum anno 2020 de hele Corona en zijn lock-down heeft geïntroduceerd zodat ik vrij en open kan oefenen in het cultiveren van de werking van het Licht? Vanuit mijn kleine zelf vind ik dit heel stom en vooral onwaardig voor al het ‘goede’ wat ik al voor de wereld doe. Maar via mijn ware zelf komt nu een onweerstaanbare glimlach op, een lach die relativeert en het doorheeft.
Sluiten we deze Go with the Flow af met een Waarheen leidt de Weg? van Mieke Telkamp, Climb every Mountain uit de Sound of Music, of toch maar iets jazzy? Of moeten we soepeler leren meebewegen door ons te laten inspireren met Always look on the Bright Side of Life van Monty Python? Ik kies voor het laatste.