Verloochen nooit je roots! Maar wat te doen als ze in Suriname liggen? Ik ben er samen met mijn twee zussen geboren en heb er tot mijn vierde levensjaar gewoond. Niet eens in Paramaribo, maar 400 kilometer verderop in Wageningen Nickerie. Mijn vader is een Hollandse Limburger en mijn moeder een levendige Brabantse. En ik een Surinaamse Nickeriaan.
Ik meen er niet zoveel herinneren aan te hebben. Het zijn vooral de oude verkleurde foto’s die los van de zandbak en het konijnenhok mijn herinneren en de verhalen bepalen. Veel later – op mijn vierentwintigste op schildercursus bij een volksuniversiteit in Nijkerk – bemerkte de schilderlerares mijn ongebruikelijke kleurgebruik op. Ze stond er bewust bij stil en oreerde dat het een typisch uitbundig kleurgebruik was van iemand uit de tropen… Ze kende absoluut mijn afkomst niet en ik kreeg er de koude rillingen van over mijn rug.
Vandaag moet ik bekennen dat ik nooit ben teruggekeerd naar Suriname. Ik heb het voorrecht gehad om over de halve wereld te mogen reizen en heb vele mooie oorden aangedaan. Maar het tropische Suriname ontbreekt opvallend in de reislijst. Ik voel diep vanbinnen dat het me ongemakkelijk maakt. Ik krijgt niet helder waar ik precies de vinger op de pijnlijke plek moet leggen. Van iedereen in de familie die intussen wel terug is geweest, heb ik te horen gekregen dat de beelden uit vervlogen tijden niet terug te vinden zijn. Toch meen ik dat ik het op mijn bucketlist moet blijven staan, om eens terug te keren naar mijn Surinaamse roots. Dan zal ik door de zure appel heen bijten om wakker te worden waar het allemaal wel en niet om gaat als je terugkeert naar de plaats van je geboorte. Vandaag voelt dit alsof ik in het zwembad van de hoge duikplank moet springen, terwijl ik eigenlijk niet eens van de lage durf.
Toch zal het ervan komen. Eens zal ik het onder ogen komen en de ware reden ontdekken waarom ik het zolang heb uitgesteld. Twee jaar geleden overleed mijn moeder en voor haar heb ik na mijn dankwoordje op de crematie ‘Island In The Sun’ van Harry Belafonte laten spelen. Of moet ik vandaag eigenlijk eerlijk bekennen dat dit warme Caribengevoel gewoon voor mezelf was?