Ik zal wel de uitzondering op de regel zijn, maar in mijn leven krimpt de tijd. Heb ik prachtige plannen voor de dag of het weekend, dan kan ik ze niet allemaal uitvoeren zonder te zuchten door de veelheid in hoe, wat en waar. Dus moet ik meer ‘slow’ en ‘relax’ toestaan om beter met mijn tijd uit te komen.
Al wandelend, de afgelopen maand op de Camino in Spanje, kreeg ik daar ook mee te maken. Ik bemerkte regelmatig dat ik vanuit het niets over oude situaties aan het oordelen was. Het trok me per direct uit mijn genieten van de prachtige landschappen en het heerlijke klimaat. Dus riep ik mezelf elke keer weer tot de orde om daarmee te stoppen, als ik bemerkte dat ik ongemerkt in gedachten weer mijn gal over iets of iemand aan het spuien was… Vervolgens hield ik tijd over! Maar waarover dan wel te denken? Wat nog te mijmeren en te doorvoelen tijdens mijn wandeling?
Ik zie mezelf fysiek en mentaal vaak als een soort dieselmotor. Eentje die langzaam op gang komt, maar eenmaal in de juiste drive lekker doordendert en niet zomaar te stoppen is. Zo ook de eerste weken, waarin ik de diverse steile hellingen, onmogelijke rotsige paden en diepe dalen – waar Camino del Norte bekend om staat – als een beproeving ervaarde, die ik toch maar mooi wist te overwinnen. Wat een heerlijk voldaan gevoel gaf dat, helemaal top!
Maar diesel-Ton mag vandaag ook deze aanname, net zoals zoveel andere aannames over zichzelf, leren loslaten. In week drie schoot de kramp in mijn linkerkuit. Ik was er al door mede Camino-wandelaars op geattendeerd dat, wanneer je weer in een iets makkelijker wandelstuk komt, je moet opletten om niet sneller te gaan lopen, want je beenspieren kunnen anders heftig gaan opspelen. Gelukkig had ik deze ervaring nog niet eerder op vorige Camino-wandelingen meegemaakt. Dus ik hoorde het wel aan, maar betrok het niet op mezelf.
‘Slow’ werd de uitkomst om toch door te kunnen blijven wandelen. En wat wonderlijk dat ik ook ‘slow’ gewoon op de plaats van bestemming aankom. Wonderlijk dat ik tijd kan boetseren, zodat het beter past voor mijn eigen ritme. ‘Slow’ zal ik de aankomende tijd vaker gaan toepassen om het juiste dagelijkse ritme te behouden. Het geeft ook herstel aan alles wat in het verleden overbelast, te zwaar of te veel was. Terwijl ik voel dat ik blij word van dit inzicht, borrelt ook omhoog dat ik straks wie weet nog met een heleboel oningevulde tijd kom te zitten! Waarmee zal mijn hart/ de Liefde/ de Bron me dan inspireren om wel of niet te doen?
Vandaag is het heerlijk weer, ik werk wat in de tuin – een hobby van mij – en vervolgens zit ik in de tuinstoel voldaan mijn imperium te overkijken. Wonderlijk hoe rijk en goed ik me kan voelen, terwijl ik even helemaal niets doe. Alleen lekker een koffietje drink, genietend van alle kleuren, geuren en schoonheid van de tuin. Maar vooral met het besef dat ik er even de tijd voor mag nemen…, relax.
Vrij geïnterpreteerd zegt het boek EEN CURSUS IN WONDEREN dat wij onveranderlijke Liefde zijn. Dat wanneer we het Licht binnen onszelf aanzien, we vanzelf een stap zetten naar harmonie, tevreden-zijn en waarheid. Deze wijsheid ontspant mij. In mijn meditaties vrijwaart dit innerlijke Licht mij van persoonlijke onrust, onvrede en me misdeeld voelen. Mijn wereldse leeftijd lost in dit Licht op, mijn fysieke lichaam en persoonlijkheid vervagen als essentie over wie en wat ik zou zijn. Tijdens de meditaties komt er een soort Thuisgevoel voor in de plaats. In die momenten ken ik geen gemis in welke vorm dan ook. Ik voel me dan, zonder enige reden, zonder verdere woorden of inzichten, geheel voldaan en tevreden.
Ik wens jullie ook alvast meer tijd toe, dan die ik voorheen voor mezelf meende te hebben, lol. En geniet vooral ook voldaan van je eigen ‘imperium’ en weet, dat het ook voor jou is weggelegd om (meditatief) innerlijk contact te maken met datgene dat jij in jouw woorden als jouw Bronessentie ervaart.
Ik wens je een hele verrijkende maand juli toe. Geniet ervan. Namasté.
