De donkere wintermaanden nodigen uit tot inkeer en stilte. Met het korten van de dagen en het terugtrekken van de energie in de natuur, wil ons bioritme het vaak ook rustiger aan doen. Het voordeel van inkeer en stilte is, dat het ons op een natuurlijke wijze in contact brengt met wat er wezenlijk toe doet. Dit kan zich op vele fronten afspelen, en daarom is het fascinerend hoe een meditatievorm goed passend wordt, of juist in de prullenbak belandt.
De juiste vorm van mediteren vinden die goed bij je past is eigenlijk al een ontdekkingstocht op zich. Klassiek dacht ik vroeger dat je er een halfuurtje eerder voor uit je bed moest komen, omdat het wonder alleen bij het krieken van de dag zou gebeuren. Na de nodige keren knikkebollend zonder resultaat op inzichten, werd ik vrijer om andere momenten door de dag heen te kiezen. En deze eigenzinnigheid werkte wel! Nog steeds heb ik geen vast tijdstip om te mediteren en verkies ik de ‘willekeurige’ momenten.
Mediteren gaat voor mij het makkelijkst door op een veilige en rustige plek de ogen te sluiten. Vervolgens concentreer ik me enkele minuten op de ademhaling. Dit tempert mijn dagelijkse warrige denken en ik word rustiger, meer ontspannen en kom direct beter in contact met mezelf. Soms ben ik in de meditatie vooral drukdoende met het opschonen en verbeteren van mijn persoonlijke karakter en de dagelijkse besognes. Maar meestal brengt het me meteen in contact met mijn ware Zelf, een Zelf waar mijn hart mee overeenkomt.
Het boek Een Cursus In Wonderen inspireert mij keer op keer met zijn teksten. Elke tekst kent bij het bestuderen ook nog eens meerdere lagen. Ook al zou je op bijvoorbeeld dezelfde alinea al drie keer gemediteerd hebben, bij de vierde keer bekruipt je toch het gevoel dat je eigenlijk totaal nieuwe inzichten krijgt aangereikt. Voor mij is één alinea lezen in Een Cursus In Wonderen dan ook voldoende om vervolgens met gesloten ogen een kwartier verstild te gaan mediteren en innerlijk de verwondering toe te staan.
Mijn hobby is om regelmatig te wandelen. Dit blijkt ook heel geschikt om tussendoor te gaan mediteren. Is de wandeling niet zo lang dan ga ik vaak al na 20-30 minuten rondkijken of er ergens een bankje of een omgevallen boomstam ligt om even op te gaan zitten. Heb ik eenmaal een geschikt plekje gevonden, dan sluit ik mijn ogen en volg bewust enige minuten mijn ademhaling. Adem in: een-twee-drie-vier, adem uit een-twee-drie-vier-vijf-zes.
Vaak merk ik dat het achter mijn gesloten ogen eerst heel onrustig kan zijn, maar door bewust door te ademen wordt het na een paar minuten ook daar rustig. Vervolgens beland ik als vanzelf in een meditatieve stilte, vaak zo’n kwartier lang. Daarin ontstaan spontane gebeurtenissen: een licht dat gaat schijnen op een actualiteit of crisis, of het wordt een ervaring van pure vrede, of een wegtrekken van stress. En soms is het gewoon stil en ervaar ik rust.
Na dit meditatieve kwartiertje wandel ik verder en vaak ervaar ik de geuren en kleuren om me heen intenser. Soms voel ik mijn voeten over de aardbol stappen en maak ik bewuster contact met de grond onder mij. Regelmatig ga ik dan speels in mijn fantasie even op ‘bezoek’ richting de binnen-aarde. In mijn beeld een soort van in wit licht gehulde grote stad vol sprankelend leven en wazige prettige identiteiten. Er ontstaat dan even een soort vriendelijk over en weer naar elkaar zwaaien. Verder doe ik er niet zo veel mee, mogelijk wel onbewust.
Wandel ik verder dan voelt het vaak alsof ik langzamer loop. Maar in werkelijkheid is dit niet zo, ik ben door het mediteren gewoon minder gejaagd geworden. Deze innerlijke rust geeft me ook meer plezier, vrijheid, diepgang en fijne overdenkingen. Het levert meer positieve beelden op en maakt me ook bewuster van mijn eigen prettigere zelf. Soms bemerk ik dat ik moet glimlachen om situaties of iemand, ook zelfs om moeilijke dagelijkse problemen, of situaties waar ik eigenlijk niet van weet hoe mee om te gaan of wat te doen.
Ook zonder wandelen kan ik thuis rechtop zittend op een stoel prima tot inkeer komen en mediteren. De slaapkamer en keuken werken totaal niet mee en ook op de meeste plekken in de tuin kan ik niet goed tot verstilde inkeer komen. Mijn eigen werkkamer werkt weer wel prima, zodat ik daar, zonder cliënten, regelmatig zit te mediteren. Op vakantie weet ik ook altijd wel een heerlijk plekje voor dit doel te vinden. Vaak ingegeven in het moment, en wederom vaak afsluitend met een voldane glimlach.
Wie weet ga je in deze donkere dagen ook op een plek, die voldoende veilig en rustig is, de ogen sluiten om te mediteren. Wie weet wat er in jou opkomt als je hart de koers in je leven mag bepalen. Misschien kun je voorbij verwarring toch blijheid ontmoeten, voorbij neerslachtigheid toch ook weer innerlijke kracht ervaren, of word je je er van bewust dat je nergens en van wie of wat dan ook slachtoffer bent. Misschien lukt het je met gesloten ogen om opnieuw je schoonheid te ontmoeten, je waarheid aan te treffen en geluk binnen jezelf te voelen. Te ervaren: ja, dit is wie ik in wezen ben.
Ik wens je vele mooie meditatieve momenten toe, vol nieuwe ervaringen! Gun het jezelf om te verstillen, sluit je ogen en richt je blik naar binnen. Succes!!