Samen met mijn zus heb ik vorige maand in Ierland gewandeld. In het verleden hebben we al vaker diverse wandelingen gemaakt, onder andere vanuit Finistère Frankrijk naar Santiago de Compostella. Maar ook in Nederland hebben we samen diverse lange afstandsroutes volbracht. Vorige maand zijn we dus naar Ierland geweest. Met een nieuw wandelboekje van Ierland in handen hebben we ons laten inspireren om mooie dagtochten langs de Ierse Zuidwestkust te maken.
Omdat de Zuidwestkust van Ierland een populaire vakantiebestemming is, hadden we begin januari al onze overnachtingen geboekt en een huurauto geregeld. Vliegveld Cork ligt op slechts 10 minuten rijafstand van de stad Cork en het leek ons relaxt om in Hotel West Cork onze eerste twee overnachtingen door te brengen om te acclimatiseren.
We zijn veilig geland, hebben de huurauto afgehaald en driemaal tegen elkaar geroepen dat we nu écht links moeten gaan rijden. Vervolgens de navigatie ingesteld en… Hè, Hotel West Cork ruim anderhalf uur rijden ? Bleek Hotel West Cork in een uithoek aan de Zuidwestkust, in Skibbereen te liggen. Totaal verbijsterend zijn we direct de vuurdoop van ruim anderhalf uur links rijden aangegaan, onder het motto ‘toeval bestaat niet’.
Zuslief herinnerde zich uit haar voorbereidingen in januari dat in de buurt van Skibbereen ook een steencirkel ligt. We zouden niet in deze uithoek komen, dus ze had het idee om hier naartoe te gaan al laten varen. Maar toeval bestaat dus niet. De volgende dag eerst actief langs de ruige kust gewandeld in het desolate landschap van Three Castle Head. In de namiddag naar (volgens de reisgids) een van de meest intacte steencirkels van Ierland; Drombeg Stone Circle.
Met mijn rug sta ik tegen een van de rechtopstaande stenen van Drombeg. Ik sluit meditatief mijn ogen en voel dat ik eerst beter moet gaan aarden. Ik maak dieper contact met de grond onder mij en tegelijk wordt alles helderder om me heen. In mij wordt het stil en om me heen begint het te wervelen. Ik ervaar alsof er een spiraal ontstaat vanuit het midden van de steencirkel die langzaam naar buiten toe draait. Als in een soort kermisattractie beweegt deze spiraal en krijgt steeds meer kleuren en snelheid.
Ik ervaar ook dat er al veel mensen voor me zijn geweest, die op deze plek bijzondere ervaringen hebben meegemaakt. Voor mij herstelt de ervaring vandaag een soort rust en zekerheid in mij, ook al weet ik niet precies waar die rust en zekerheid over gaan. Met gesloten ogen gaat mijn aandacht naar beneden en ik ervaar de binnen-aarde; een transparante stralende actieve wereld die ik al uit meditaties in Nederland ken. Vervolgens gaat mijn aandacht omhoog en ervaar ik dat de draaiende spiraal meebeweegt en zich uitstrekt tot ver in het universum. Het totaalbeeld voedt me op een bepaalde manier. Als het genoeg voor dit moment voelt kom ik terug naar mijn dag-bewustzijn. Nog in beslag genomen door mijn eigen gedachten, inzichten en gevoelens verlaten we samen verstild Dromberg Stone Circle.
Het weer zit deze vakantie mee en ondanks enkele buien en veel bewolking kunnen we bijna elke dag stevige wandelingen maken. Intussen zijn we al in een volgend deel van de reis beland en op een late namiddag drinken we koffie in Glengarriff op een zonnige parkeerplaats vol foodtrucks. Genietend van verse wafels komt de eigenaresse van een van de foodtrucks naar ons toelopen, omdat ze ons Nederlands hoort praten. Ze vertelt enthousiast dat ze enkele jaren in Rotterdam heeft gewoond en ook Nederlands spreekt. Ongevraagd adviseert ze ons, uit het niets, om naar haar favoriete steencirkel op een half uur rijden te gaan. Ze beweert dat ze zelf niet helderziend is, maar dat zelfs zij daar iets bijzonders ervaart. Mijn zus en ik kijken elkaar verwonderd aan en de dame schrijft accuraat de naam van de steencirkel op een servetje; Cashelkeelty Stone Circle.
De volgende dag vinden we na lang zoeken de verscholen parkeerplaats in het bos, die bestemd is voor Cashelkeelty Stone Circle. Met de rugzak op wandelen we ruim een half uur bergopwaarts door een dichtbegroeid bos. Het miezert en er drijven witte nevelen tussen de bomen. Boven op de berg aangekomen is daar een open plateau en blijkt Cashelkeelty Stone Circle uit twee delen te bestaan, eigenlijk uit drie als je een wat achteraf losstaande steen ook meetelt.
Bij het eerste groepje stenen sluit in mijn ogen. In mijn beeld verschijnt er lava onder mijn voeten. Ik beland in een soort scene uit ‘Lord of the Rings’, op een plek waar op het einde van de film de ring van het kwaad wordt teruggebracht om definitief te verdwijnen, daar waar hij ooit was gesmeed.
Zelf ervaar ik vanbinnen dat ik ook de wereldse dualiteit werkelijk los mag laten. Het geeft me een opluchting om de tweestrijd en zijn aardse wisselwerking vaarwel te zeggen. Even wil ik nog tegenstribbelen, want het lava onder mij gaat wel erg heet kolken. Maar ik geef me eraan over en de verbranding wordt als een soort reiniging, een krachtige grote schoonmaak.
Na bijgekomen te zijn wandel ik naar de volgende groep stenen. Daar sluit ik weer mijn ogen en ervaar in eerste instantie een helder turquoiseblauw licht. In dit beeld verschijnt vervolgens mijn huidige woning in Almere met alles erom heen. Het is een soort aflevering uit het televisieprogramma ‘Weer Verliefd op je huis’. In een oogwenk wordt alles gerestyled en verandert het huis van boven naar beneden zo, zoals je het in je stoutste dromen zou wensen. Ik neem de beelden maximaal in me op en wordt er intens blij en gelukkig van. Eenmaal met mijn ogen weer open vraag ik me werelds toch af waar al dat geld dan vandaan moet komen? Tegelijk moet ik om deze beperkende gedachten lachen en laat ze los. Heb vertrouwen Ton!
Tot slot wandel ik naar de laatste solitaire steen van Cashelkeelty Stone Circle. Ik kan er gewoon bovenop zitten en dit doe ik dan ook. Het wordt meteen heel speels om me heen en zoals ik al eerder de afgelopen dagen in Ierland heb ervaren, komen er een soort kniehoge aardewezens als huppelende kabouters om me heen dansen. Ze trekken speels aan mijn broekspijpen en ik word er warm en vrolijk van. Ik weet verder niet zo goed raad wat ik ermee aan moet, dan wel gewoon ervan te genieten en er innerlijk om te lachen.
De steencirkels stonden niet gepland in ons wandelreisprogramma, maar intussen is het wel duidelijk; toeval bestaat niet! Deze energieplekken stimuleren om een diepere gewaarwording over mezelf wakker te maken. Ze geven me de kans om beter in contact te komen met mijn eigen onveranderlijke godskern. Tijdloos in tijd, alles al volbracht.
De dagen erop volgend, of beter gezegd de nachten erop volgend, krijg ik heldere dromen. Ik droom dat ik op Atlantis ben en zie een grote cirkel van wel 50 meter doorsnee, met aan de rand gepolijste 10 meter hoge glanzende granietenplaten. De platen staan iets schuin en los van elkaar, zodat het een soort bloem vormt met geopende blaadjes. De middenruimte is komvormig en er wandelen volwassen maar ook kinderen in rond, allemaal heel gemoedelijk zonder opsmuk of hiërarchie. De vorm is, net als de cirkels van vandaag, ook op de zonnewende (21 juni) gericht, maar het verhaal gaat verder. Ook op andere planeten sterrenstelsels zijn er cirkels die tijdens de zonnewende allemaal met elkaar in verbinding komen te staan. Vooral Sirius sprong eruit en verder namen van dimensies die ik me nu niet meer herinner, omdat de namen zo vreemd klonken. De verbindingen met de Pleiaden en Orion staan hier los van, deze zijn vanuit de kristallen tempel op Atlantis eigenlijk altijd al geopend.
Extra verrijkt, verrast en gezegend ben ik er vandaag mee en ik geef het nu graag ter inspiratie en bemoediging aan je door. Voor als je je ook wil laten reinigen in de hitte van lava, klik hier voor de scene The End of All Things uit Lord of the Rings!
En vergeet vervolgens niet om verstild te gaan mediteren voor de prachtige cadeaus die je kunt ontvangen na deze intense schoonmaakbeurt!
Ik wens je een hele verrassende en liefdevolle maand juni toe!