Voor mij is het heerlijk om ’s avonds op de bank neer te ploffen, televisie aan en gedachteloos naar het programma ‘Het perfecte plaatje’ te gaan kijken. Ik kan me hierop echt verheugen. ‘Het perfecte plaatje’ is een programma zonder ingewikkelde levensvraagstukken, zonder angstige journaalbeelden en zonder een tafel vol mensen die oeverloos discussiëren. Mocht je het programma niet kennen: bekijk eens een uitzending.
Ik doe zelf ook actief mee! Hangend in de bank en nog nooit verder gekomen dan fotograferen met mijn mobiel, heb ik echt leuke ideeën die je als deelnemer zou moeten uitproberen. Ik wil graag ook die hele stapel camera’s en lenzen in allerlei varianten, want net als de deelnemers zou ik daar direct heel goed mee uit de voeten kunnen… Alhoewel, ik vind instellingen van belichting en het beredeneren hoe een zoomlens werkt, net zo ingewikkeld en frustrerend als alle deelnemers die als eerste afvallen.
Natuurlijk zou ik met mijn uitmuntende talenten prima de finale bereiken. Wees eerlijk, ik ben creatief, ondernemend, heb oog voor schoonheid en detail, ben menselijk ingesteld en technisch prima onderlegd…
Weggedoezeld door het reclameblok schiet ik met een ruk wakker, de volgende ronde gaat theatraal en bombastisch door. Wat een heerlijk programma! Fijn dat alle emoties vooraf voor ons worden uitgestippeld en we zonder nadenken kunnen consumeren. Ik zit me heerlijk te verontwaardigen, enorm druk te maken om iets onhandigs van een deelnemer en ontroerd met waterige ogen te kijken naar zoveel overwonnen ontreddering. Ik heb het vaag wel door, die manipulatie, die luchtig te verteren hapklare emoties, maar ik vind het te leuk, om er niet aan mee te doen en me eraan te onttrekken.
Spannend hoor om te volgen wie er aan het einde van elke aflevering afvalt. Natuurlijk vind ik die foto’s net zo mislukt als het juryteam oordeelt. Met handig knip- en plakwerk van de redactie krijg ik er geen speld tussen.
Geheel voldaan door het intense meeleven, het harde meewerken met de camera en de prachtige eindresultaten, stap ik tevreden na ‘Het perfecte plaatje’ uit de bank. Linea recta richting slaapkamer en val ik vol mooie plaatjes in slaap. Moeiteloos ga ik door met perfecte plaatjes maken in mijn eigen droomwereld en blijf ik me verwonderen over wat me tijdens mijn slaap nu weer allemaal overkomt. Wederom met emoties waarvan ik meen daar niet zelf de hand in te hebben. Ik houd mezelf gewoon onwetend over mijn eigen aandeel en sta niet toe, dat ik waarneem zoals het al in me omgaat. Voorlopig word ik niet wakker en ga ik van de ene illusie naar de andere, van een wereldse droom naar een slaapdroom. Zonder enige aanleiding ben ik tevreden en voldaan. Morgen word ik wakker!